Salvador Domingo Felipe Jacinto Dalí, the persistence of memory
Στην αρχή προσπαθούσε να τα συγκρατήσει. Πάλευε με χαρτάκια κολημένα άτσαλα σε δερμάτινες ατζέντες, υπογράμμιζε ονόματα σε λίστες από παρέες που είχαν από καιρό διαλυθεί, έμπαινε καθημερινά στο site της Εκκλησίας της Ελλάδος και χάζευε τάχαμου τα άνθη στις προθήκες των ανθοπωλείων.
Μα η μνήμη του σιγά-σιγά τον πρόδιδε. Ώσπου μια παγωμένη μέρα του Νοέμβρη συνέβη το μοιραίο: ξέχασε τα γενέθλια της μητέρας του. Και όχι μόνο αυτό, την πήρε και τηλέφωνο την προτεραία, να τον ξυπνήσει νωρίς.
Αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τη μοντέρνα τεχνολογία, μετά από χρόνια αντίστασης. Έβαλε τα περιεχόμενα απ’όλες τις σκονισμένες ατζέντες του στο ημερολόγιο του Outlook ως recurring appointments (μαρκάροντάς τα ως προσωπικά για να μη τα βλέπει η φιλοπερίεργη γραμματέας του). Και στο κινητό του επίσης, με ήχο ξυπνητηριού κάθε μέρα γενεθλίων – σε συγκεκριμμένη ώρα. Με τις γιορτές ήταν δυσκολότερα. Αποξενωμένος από την ελληνική υποκουλτούρα, δε θυμόταν παρά τις δικές του γιορτές, και τα Χριστούγεννα. Ένα υπεραστικό τηλεφώνημα στη γιαγιά του, του έλυνε όλες τις απορίες, εκτός του γιατί στις 21 Νοεμβρίου γιορτάζουν οι παρθένες Μαρίες και στις 15 Αυγούστου οι παντρεμένες, δεδομένου όντος ότι η Μαριάμ εκείνη ήτο παρθένα και κατά τα Εισόδια και κατά την Ανάληψή της (ώ άγιε ελαστικέ Υμένα, Σε προσκυνούμε, Σε ευχαριστούμε κτλ κτλ.). Όταν τολμούσε να ψελίσει την ερώτηση, το παραλήρημα και τα ξεματιάσματα της γιαγιάς του στην άλλη άκρη της γραμμής δε σήκωναν συζήτηση. Laisse tomber alors.
Για λίγο καιρό δούλεψε το υπερμοντέρνο σύστημα. Για ένα χρόνο μάλιστα δούλεψε σχεδόν χωρίς ψεγάδι. Έπειτα όμως κατάλαβε το τρωτό σημείο της μοντέρνας τεχνολογίας: σου θυμίζει άκριτα -και αδιάκριτα – αυτά που ξέχασες, αυτά που θέλεις να είχες ξεχάσει, που κανονικά θα είχες ξεχάσει … γιατί ο χρόνος είναι γιατρός, αλμπάνης μεν, αλλά που δε χρειάζεται φακελάκι.
Άρχισαν λοιπόν να τον ταλαιπωρούν recurring appointments που του θύμιζαν γιορτές ανθρώπων τους οποίους δεν είχε πια την υποχρέωση να πάρει τηλέφωνο, ή, ακόμη χειρότερα, γενέθλια ανθρώπων που πάλευε να λησμονήσει, τόσο πολύ που έφτασε να μεταναστεύσει ξανά, ν’αλλάξει πόλη και χώρα μόνο και μόνο για να δεί, ένα βροχερό πρωϊνό αρχές του Σεπτέμβρη, το κινητό του ν’ αναβοσβήνει. Και διάβασε έντρομος τ’όνομα.
Nomina sunt numina, sicut erat in principio, ed in aeternitatem tale.
Εξαιρετικά ή κατ' εξαίρεσιν 
28 Αυγούστου, 2009 at 04:02
Μπράβο σου μωρέ ! Κατ’ εξαίρεσιν εξαιρετικός !
και πολύ γέλασα με τόν υμένα τής ανάληψης, τής κοιμήσεως, και τής γιαγιάς
Αυτοί που τραγουδάνε και παίζουν ποιοί είναι; (Είδα έχουν κι άλλα βίδεα. Ντόπιοι καλλιτέχνες; Τα ονόματα τους τα θυμάσαι; Τα γενέθλια; Τούς στέλνεις κανα Χρόνια πολλά ; )
🙂
28 Αυγούστου, 2009 at 04:04
υγ : και σταμάτα να με κομπλεξάρεις με τα λατινικά σου είπαμε
dum spiro spero
😛
28 Αυγούστου, 2009 at 06:54
Χαχαχαχαχα! Undantag, μόλις αντίκρισαν οι συνάδελφοι στο γραφείο τον Δράκοντα τον Δαπεδώδη, καθότι κυλιέμαι ακόμα στο πάτωμα! Εξαιρετικό το ποστάκιον!
Όσο για τα reminders της τεχνολογίας, πράγματα του διαβόλου είναι πιδί μ’!
28 Αυγούστου, 2009 at 12:29
Τα reminders αγαπητέ μου παθαίνουν και delete. Εκτός αν είσαι εμμονικός.
Επέστρεψα λέμε, πέρασα γαμάτα λέμε, θα ξαναπάω λέμε! 🙂
28 Αυγούστου, 2009 at 16:16
χαχαχαχα
Είσαι μεγάλο όργιο δικηγόρε!
Και καλά πες πως ήταν πολύ ελαστικός κατα την σύλληψη , τον μικρό Χριστούλη πως τον γέννησε ? Με καισαρική?
Να υποθέσω πως ,από τον τρόπο που τελειώνει το στόρι, θα έχουμε και παρτ 2 ?
@Κροτ
καλωσόρισες κουτάβι λέμε!
28 Αυγούστου, 2009 at 17:14
@ Dirty Χάρη (όλες οι υπόλοιπες προσφωνήσεις δε σε άρεσαν, δοκιμάζω λοιπόν κάτι καινούριο και πιο κινηματογραφικό)
Χαίρομαι που σ’ έκανα και γέλασες. Το κείμενο γράφτηκε εν σουρεαλιστική-αλμοδοβαρική απογνώσει κάποια χρόνια πριν – η μεγαλύτερη ανταμοιβή του συγγραφέως είναι η μετατροπή της μιζέριας σε ευθυμία!
ΝΤΡΟΠΗ σου να μην ξέρεις τους σουηδούς Bo Kaspers Orkester! Πολύ περισσότερο δε, διότι το παρόν βλογ πήρε την εύηχο ονομασία του από μια μεγάλη τους επιτυχία (undantag). Με φαίνεται θα περιορίσω τον Bach και θα επικεντρωθώ στον εκπολιτισμό (εξουηδισμό) των μαζών.
Δυστυχώς, δεν τους ξέρω προσωπικά, και δεν αλληλογραφούμε, αλλά τους έχω δει live στη Σουηδία σε απόσταση αναπνοής!
Re Λατινικά: σ’ αγαπώ, σ’ εχτιμώ, αλλά εδώ που’ ρχεσαι, μπουλντοζοερωτευμένη μου regina, τα λατινικά σου πρέπει να τα φρεσκάρεις! Για να μη σε πω και τα γαλλικά σου και σε πικράνω παρασκευιάτικα!
@ Batcic
Χρόνια και ζαμάνια δόχτορα! Χαθήκαμε και θα επανορθώσω!
Ναι, και η θειά μου το ίδιο ακριβώς λέει για τα reminders της τεχνολογίας (φτου 666 ιησούς χριστός νικά κτλ κτλ στα όρη στάγρια βουνά, στα άκαρπα δεντρά κτλ κτλ).
@ Αναρχοκομμουνίστρια του κιαρατά
1. Καλωσόρισες, ανανεωμένη ως το κίνημα μετά την πρώτη Διεθνή. Πρέπει να μιλήσουμε για να με πεις εντυπώσεις (εγώ πως νόμιζα ότι επιστρέφεις Σεπτέμβρη;)
2. Αμέσως με την καλή κουβέντα στο στόμα! Το ξέρω ότι τα reminders μπορούν να πάθουν delete. Αλλά ένα δυσάρεστο σοκ (η πρώτη εμφάνιση του reminder πριν το σβήσεις) δε μπορείς να το αποφύγεις! Εμμονικός είμαι, μαζόχας όχι ιδιαίτερα :).
@ Τουρνέ στα νησιά και λοιπέ αρπαχτέ εις επαρχίαν:
Που το είδες το όργιο; Εγώ πάλι, αν συνέβη, τίποτε δεν κατάλαβα. Πρέπει να οργανωθώ…
Όσο για την αντοχή του Θείου Υμένος κατά την τοκοφορία, σε παραπέμπω στον Τερτυλλιανό τον Απολογητή (βοήθεια μας): Certum est, quia impossibile est.
Καλά κρασά.
Όχι, ο τίτλος «Εγκεφαλική Κυτταρίτις»© απλώς θα χρησιμοποιηθεί για ποστ αναλόγου ατμοσφαίρας στο μέλλον. Εξ ου και το Α, Β, Γ, Δ … ν. Αλλά η συγκεκριμένη ιστορία δεν έχει συνέχεια. Ούτε στο χαρτί ούτε στην πραγματική ζωή.
Η μάλλον έχει. Και έχει ήδη γραφεί. Εδώ.
28 Αυγούστου, 2009 at 17:49
Εξαιρετικέ Σουηδώνυμε :
κι εμένα το Dirty Χάρη μ’ αρέσει, πλέον ή κάθε άλλης εταίρας (έτσι, με -αι-), παρακαλώ.
Φρεσκάρισμα αποκλείεται, νομεν νούμιν, νούμινε η τών ονομάτων σύνθεσις, και regina buldosas εγώ
Βάλε ό,τι μουσική θέλεις σού επιτρέπω, εγώ σε λίγο θα φύγω, επέστρεψε η Κρότ, υπάρχει και άλλη αναρχοκομμουνίστρια εδωμέσα, δεν το’ξερα νόμιζα ότι είμαι η μόνη (έχω καινούργια τιράντα δλδ στο μαγαζί και τη διαφημίζω)
και δεδομένου ότι από τότε που ανέφερα λέξη (κάκιστη – και ωραιότατη) σεξουαλικού περιεχομένου, μού εξαφανίστηκαν οι άρρενες, επιμενω εσύ να κόψεις τα κόμμενα : τι διάλο undantag σ’ έχουμε –
(αχ χαμένη πήγα, diafimisi έπρεπε να σπουδάσω)
(όχι και να το παινευτείς, αλλά σε είχα στο μυαλό μου γράφοντας γιατί μού μπήκες με τα ψυχαναλυτικά τις προάλλες) 😆
28 Αυγούστου, 2009 at 20:05
Καλησπέρα κι από κοντά !
Ήρθα, με τα πολλά και καθυστερημένα,
να ανταποδώσω τις ευγενικές σας επισκέψεις !
Στα χαρτάκια και τα άλλα υπενθυμιστήρια γράφουμε για να θυμόμαστε,
αλλά γράφουμε και για να ξεχνάμε,
να κάνουμε λίγο χώρο σ’έναν εγκέφαλο
που δεν αναβαθμίζεται πια.
29 Αυγούστου, 2009 at 13:04
ελαστικός υμην παρ ημίν; ντόιν ντόιν τι με λέτε; Ο Θεός Υμέναιος να βάλει το χέρι του!
Εκτός κι α προσήκει το της προθήκης: μην εγγίζετε! Εν τοιάυτη περιπτώσει ας ψάλλομε ενα επιθαλάμιον δια παν ενδεχόμενο
Α, και ελαστική μνήμη, ναι, κι αυτή ντόιν ντόιν…
τι τα θετε… σκατοζωή…
29 Αυγούστου, 2009 at 20:47
α, δεν είστε σπίτι; παρα πολύ ωραία!
συνεχίζω ακάθιστος [όχι…] ακάνθινος [εχ… φτου!], ακάθεκτος εννοώ [αντε γεια στο στόμα σου!] τον υμνο του ελαστικου
Αξιον εστί το ελαστικόν ωάριον [ε; αχ, δε το έχω σημερα…, πάμε ξανά] ωράριον!
Αξιον εστί ο εργαζόμενος λάστιχο
Αξια εστι η Κομανέτσι [σκέτο]
[το καλό που σου θέλω να γυρισεις αυριο, διότι θα συνεχίσω…]
29 Αυγούστου, 2009 at 22:13
Dirty Χάρις, λοιπόν!
Δεν ήξερα ότι ήσο αναρχοκομουνίστρια και εσύ (προ ολίγου το επληροφορήθην και εχάρην τα μάλα). Το βλογ αυτό αισθάνεται βαθύτατα τιμημένο που δύο αναρχοκομουνίστριαι το τίμησαν (του κιαρατά και εσείς ή σκέτος). Και του εύχεται ορδές τοιαύτων.
Ποιά λέξη ανέφερες και λάκισαν όλοι οι άρρενες, απ’τις λεκτικές σου αρένες;
Εξαιρετικός είμαι κατ’εξαίρεσιν, συνήθως μόνο εξαιρετέος, εξαιρέσιμος και – προπάντων – αιρετικός.
29 Αυγούστου, 2009 at 22:13
@ Ηypericum,
Καλώς Σας βρήκα. Η γραφή ως μαγική ψυχοθεραπεία (δλδ τα χαρτάκια στα οποία γράφουμε για να ξεχάσουμε) είναι προσφιλής ενασχόληση αυτού του βλόγερ. Τη στέρηση σαν λόγο γραφής – επισκευής της ραγισματιάς την ξέρετε και σεις, θαρρώ (άσχετα αν δεν είναι αυτόν τον καιρό το πρόβλημά σας)!
29 Αυγούστου, 2009 at 22:14
@ Σύκω σύκω κάτσε κάτσε – που τον ακάτσωτο δεν έχεις.
Είμαι σπίτι – αλλά ξαναφεύγω. Ήρθα να ποτίσω τα λουλούδια στο μπαλκόνι και να αφήσω καναβούρι στα πουλιά. Και να καθαρίσω την εφημερίδα κάτω απ’το κλουβί, που γέμισε κουτσουλιές.
Ο θεός Υμέναιος ένιψε τας χείρας του – και με τίποτε δε θα ήθελε να ασχοληθεί με τον Άγιο Ελαστικό Υμένα.
Μακάρι η μνήμη να ήταν ελαστική. Αλλά δεν είναι. Ελεφαντική είναι. Και ελεφαντιασμένη. Νεκροταφείο ελεφάντων.
(το χεις σήμερα – αλλά με θέματα κοινωνικής πολιτικής ες μεθαύριον τα σπουδαία καλόπουλο. Μπορείς ωστόσο να συνεχίσεις – αύριο θα λείπω)
30 Αυγούστου, 2009 at 05:05
Εξ/Αιρετικέ όταν είσαι σε φόρμα (και επιστρέφεις να ταΐσεις τα πτηνά) μάς δουλεύεις κανονικά και μ’ όλους τούς κανόνες δικαίου (νομίζεις ; ) νομίζω…
Για τις ευχές, συμφωνώ… Να τις εκατοστήσετε…
31 Αυγούστου, 2009 at 12:09
ίσα-ίσα
η στέρηση
είναι αυτόν τον καιρό το πρόβλημά μου..
μα πόσο πολύ ακόμη
μπορείτε να με πληγώσετε…
31 Αυγούστου, 2009 at 12:25
@ Θεία Χάρις (για να μη ξεχνιόμαστε)
Είναι δυνατόν βρε οι κανόνες δικαίου να δουλεύουν; (δε νομίζω!)
@ Hypericum
Ειλικρινά δεν ήταν προθεσή μου… (το ποίημα έγραφε: με ράγισες όχι – γιατί μου στέρησες – αλλά γιατί μου χάρισες…, πώς να το αναγνώσω αλλοιώς ο καψερός).
Σε κάθε περίπτωση, όπως προείπαμε κι οι δυό, χαρτάκια της λήθης και μηνύματα μέσα σε μπουκάλια (ηλεκτρονικά ή μη) υπάρχουν…
31 Αυγούστου, 2009 at 16:40
Ω ! έχετε δίκιο !
C’est ma faute à moi … que j’assume pleinement
Mais, comment vous faire comprendre?
Je dois l’avouer : Θέλω κι άλλα !!
31 Αυγούστου, 2009 at 23:45
Mais pas de quoi, δεν τρέχει τίποτε!
Χμ, θα κοιτάξω τι έχει μείνει στο κιτάπι.
Στην ανάγκη θα ανεβάσω μια συνταγή για γαλακτομπούρεκο, που ήθελε και ο τουρνἐ…
παχαίνει μεν, παρηγορεί δἐ. Σύμφωνοι;
1 Σεπτεμβρίου, 2009 at 01:52
σύμφωνη
ευχαριστώ
2 Σεπτεμβρίου, 2009 at 06:20
Το στόρι δεν το πολυκατάλαβα, δεν τα πάω κι εγώ καλά με θρησκευτικά εορτολόγια, ωστόσο δεν μπορώ να μην αποθέσω το θαυμασμό μου για τα «λιωμένα ρολόγια» του μεγαλοφυούς Σαλβαδόρ Δαλί – παρόλο που δεν ανήκε στο ρεύμα μας, όπως ο καμαράδα Πικάσο.
2 Σεπτεμβρίου, 2009 at 08:15
@ Χέφε,
Πήρα κουράγιο που κι εσύ δε σκαμπάζεις από θρησκευτικά ημερολόγια. Το στόρι ήτο τελικώς ασήμαντο, αστικά ειδύλια άνευ σημασίας δια την Επανάστασιν.
Θαυμάζω επίσης τη μεγαλοψιχία σου – γνωρίζοντας ότι ο Dalì τα’χε κάνει πλακάκια μ’εκείνον τον ανεκδιήγητο…
Όπως και στην περίπτωση του αστού artiste décorateur Gallé λοιπόν, η μεγαλοφυϊα είναι που μετράει 🙂