Στοκχόλμη, Κυριακή πρωί. Το κρύο της αρκούδας. Πρωινό με φίλους στο Rival. Sergels torg (ναι, ομολογώ μετ’αισχύνης, μετά από ψώνια στο Designtorget). Το γεμάτο λεωφορείο της γραμμής 69, με κατεύθυνση Blockhusudden. Επιστροφή στην Thielska galleriet. Όσες φορές και να δεις τους πίνακες του Munch, λίγες είναι. Α, και εκείνο το υπέροχο γλυπτό-μινιατούρα του Rodin. Και τον χιονισμένο κήπο με τ’ αγάλματα του Vigeland.
Επιπλέον, σήμερα δεν είσαι μόνος. Η ηδονή της μοιρασμένης ομορφιάς σε πλημμυρίζει.
Λίγο πριν απ’ το Djurgården, κατεβαίνουν σχεδόν όλοι. Ανασαίνεις. Έξω απ’ το παράθυρο, το χιόνι κατάλευκο. Οι Στοκχολμέζοι κάνουν σκι δίπλα απ’ το … ναυτικό μουσείο. Αναστενάζεις σκεπτόμενος την ποιότητα ζωής των τυχερών αυτών ανθρώπων. Έξαφνα, την προσοχή σου αποσπά μια διαφήμιση χωρίς εικόνα στο τζάμι του λεωφορείου:
Om du tror att familjen kan bestämma om du får bli kär …
Om du tror att det är normalt att bli inlåst efter skolan …
Om du tror att man får finna sig i att bli bortgift mot sin vilja…
Ska du absolut komma till oss.
[Αν πιστεύεις ότι η οικογένειά σου μπορεί να αποφασίσει αν επιτρέπεται να ερωτευτείς … Αν πιστεύεις ότι είναι φυσικό να σε κλειδώνουν στο σπίτι μετά το σχολείο… Αν πιστεύεις ότι επιτρέπεται να παντρευτεί κανείς παρά τη θέλησή του Εννοείται πως μπορείς να έρθεις σε μας.]
Από κάτω, διακριτικά, το έμβλημα της Σουηδικής Αστυνομίας (σημ. την διαφήμιση μπορείτε να τι δείτε ηλεκτρονικά και εδώ).
Και μένεις μετέωρος. Ακόμη και εδώ, στην πολιτισμένη σοσιαλδημοκρατία της Σουηδίας; Καλά στη Γαλλία του Σαρκοζύ, στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι, στην Ψωροκώσταινα του ΓΑΠ. Εδώ; Από την άλλη, σε ενθαρρύνει η διαφήμιση.
Που λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους, αντί να χρησιμοποιεί αόριστες νομικίστικες έννοιες (ενδοοικογενειακή βία, κτλ. κτλ.).
Που, ελπίζεις, μια έφηβη μετανάστρια από θερμότερα κλίματα θα μπορέσει να καταλάβει.
Στο μουσείο, ένας πίνακας του Munch που ποτέ πριν δεν είχες προσέξει ιδιαίτερα, τραβάει την προσοχή σου.
Förtvivlan. Η απελπισία. Πόσο μοιάζει μ’εκείνον τον άλλον…
9 Φεβρουαρίου, 2010 at 12:16
Eμ, έτσι είναι.
Kαι ον υπάρχουν συνθήκες γκετοποίησης στυλ Rosengård στο Malmö, είναι και παραείναι.
Σιγά μην κάτσει ο μουλάς, ή ο πατέρας αφέντης να συμμορφωθεί με τα της (αστικής και ουχί σοσιαλδημοκρατικής από το 2006) Σουηδίας.
(H θεία Mååååååååna είναι ικανή να ξαναμείνει στην αντιπολίτευση τον Σεπτέμβρη)
Aν θες να σε πιάσει ζόρικη απελπισία, μη σε πω και επιθυμία για μεταμόσχευση εγκεφάλου (κατά προτίμηση του Homer Simpson για να μην σε πιάνει τίποτα) δες τι απίστευτα γράφονται εδώ http://www.sindbad.se/phpBB2/index.php
Kαι μια και μιλάμε για Munch και Homer Simpson, απόλαυσε υπεύθυνα: http://images.marketworks.com/hi/63/63398/simpsons_scream_l.jpg
9 Φεβρουαρίου, 2010 at 17:20
«Ολος ο Κόσμος μια σκηνή!»
Κάτι θα ήξερε ο ελισαβετιανός που το είχε αναρτήσει πάνω απο την είσοδο…
Μεταπολεμικά ειχαμε εφαρμοσμένη ευγονική. Αργότερα -και για λιγο- ευδοκιμησαν θεωρίες κοινωνικού δαρβινισμου. Τώρα αυτό.
Σαν μικρες λακουβες λάσπης αραιά και που σε ένα καταπράσινο -κατά τα άλλα- επίπεδο λιβάδι.
υ.γ. «ψώνια στο Designtorget»
επρεπε να ακολουθήσουν τα ψώνια κι όχι να προηγηθούν, σχολάρχα μου. Κάτι σαν σόπινγκ θεραπι…
9 Φεβρουαρίου, 2010 at 20:11
φίλτατε, έχω καταλήξει ότι το επίπεδο της παιδείας σε μια χώρα φαίνεται οχι από την πλήρη εξάλειψη των εθνικοφρόνων, αλλά από την μη πρόσληψή τους ως απειλής. Στη Σουηδία προφανώς, και οι εθνικόφρονες μπορούν να κυκλοφορούν στην κοινωνία ως συντηρητικοί και η υπόλοιπη κοινωνία είναι σε θέση να λειτουργεί χωρίς να νιώθει ότι απειλείται. Στέρεη δημοκρατία και με τα βασικά της προβλήματα λυμένα. Για ποιον άραγε χτυπάει η καμπάνα;
14 Φεβρουαρίου, 2010 at 22:27
pølse:
– Δεν έχω πάει στο (Rosengård). Προτιμώ την όμορφη Lund… ευτυχώς, έχω αυτή την πολυτέλεια.
– μετά απ’όσα διάβασα σ’ αυτό το forum, μάλλον μυαλό ΓΑΠ (= GAP) θα χρειαστώ.
– παρόλαυτά, σοσιαλδημοκρατία, ακόμη και τώρα (σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη)
Undantag, θερμός θαυμαστής μέχρι πικρού τέλους της sexy θείας Mååååååååna.
@ Σιορ,
Χμ εγώ πάλι αυτήν την ανακοίνωση της αστυνομίας θετική τη βρήκα… οι μουσουλμανικές πρακτικές με ξένισαν. λές να φασίζω στα γεράματά μου;
ΥΓ: ψώνια έκανα και πριν και μετά. Πρίν στο Designtorget, μετά στο Nordiska.
K1:
Δέχομαι τη θεωρία σου μην έχοντας τίποτε καλύτερο να αντιπροτείνω – και εύχομαι να έχεις δίκιο (για να χουμε τουλάχιστον κάποια χώρα να ζητήσουμε άσυλο στο μέλλον)
15 Φεβρουαρίου, 2010 at 14:52
Rings a bell though.