Ο φίλος Ανορθόδοξος, για να μας βγάλει απ’ την καλοκαιρινή ραστώνη, ζήτησε να κατά-γράψουμε αυθεντικές ιστορίες θαυμάτων απ’ τον πλούτο της Ορθόδοξης παράδοσης, οι οποίες μας επηρέασαν βαθιά. Συνεισέφερα το συναξάρι της οσίας Κακοσμίας – όπως ακριβώς μου το διηγήθηκε ο Γέρων Μαλαχίας σήμερα το μεσημέρι, μετά από ένα Jäger Schnitzel και δύο ποτήρια (του λίτρου) Weissbier.

Ο γέρων Μαλαχίας σε σπάνια φωτογράφιση

Επειδή όμως:

  1. το βλογ μου έχει πιάσει αράχνες και οι εποικοδομητικές ιστορίες πρέπει να διαδίδονται όσο το δυνατόν περισσότερο, και
  2. πλησιάζει η 15η Αυγούστου – εορτή της οσίας,

αναδημοσιεύω τη διήγηση του Γέροντος Μαλαχίου, προς επίρρωσιν του φρονήματος των ευσεβών αναγνωστών.

 

Αδελφοί μου,

Μετά την πτώσιν της ενδόξου Βυζαντινής ημών αυτοκρατορίας, ζούσε στο γυναικείο μοναστήρι της Παναγίας της Χρυσοβυζιώτισσας (Μονή Τόπλες) στην Κρήτη η Κακοσμία (κατά κόσμον Καλλιόπη), πρωτοκόρη δημογέροντα του Χάνδακα. Παρά την καλή οικογένεια και τη μεγάλη περιουσία, η ενάρετος κόρη ΕΠΕΛΕΞΕ την μοναστική ζωή, πράγμα που ανακούφισε τους γύρω της, καθώς το μοναστικό ράσο εκάλυπτε σχεδόν πλήρως την καμπούρα της, το μοναδικό φρύδι της, τις κρεατοελιές πάνω από κάθε ρουθούνι και το Καραϊσκάκειο μουστάκι της.

Οι μέρες της νύμφης εκείνης του Ιησού περνούσαν με προσευχή, κατήχηση, συντήρηση κοσμοσφαιρών «τεριρέμ», ιστόριση του καθολικού της Μονής, κατασκευή και αγιασμό κομποσχοινίων και πλαστογράφηση αυτοκρατορικών χρυσοβούλων, τα οποία (έτσι είχε προφητεύσει η Ηγουμένη Ξετσιπωσία, στην οποία είχε εμφανισθεί καθ’ύπνοις ο Άγιος Βούδας), νεώτερες γενεές καλογραιών θα χρησιμοποιούσαν για να αρπάξουν τις γύρω γαίες και να χτίσουν θεάρεστα γήπεδα γκόλφ για θεοσεβούμενους μεγιστάνες του πλούτου.

Η αγία ηγουμένη Ξετσιπωσία

Ώσπου το μοιραίο συνέβη. Οι άπιστοι μογγόλοι χθόνιοι Τούρκοι πάτησαν τη Λεβεντογένα Κρήτη το έτος Κυρίου (ή μάλλον του Οξαποδώ, αν κρίνουμε από τα τελευταία δύο ψηφία) 1669. Η Μονή Τόπλες περιήλθε στη δικαιοδοσία ενός από τους πρωτεργάτες της νίκης, του πασά Hamid ibn Mitsotak, που έπινε το αίμα των παρθένων με το καλαμάκι και των νηπίων με το μπουρί της σόμπας. Απόγονοί του κυριαρχούν ακόμη στην πολιτική ζωή του νησιού. Ο πασάς αυτός, μπουχτισμένος από το βιασμό δεκάδων παρθένων και των δύο φύλων, και ολίγον τι βιτσιόζος, ζητούσε κάτι διαφορετικό. Όταν για πρώτη φορά αντίκρυσε την οσία Κακοσμία, μια σατανική λάμψη άστραψε στα αλλήθωρα μάτια του. Τέτοια ασχήμια, πρώτη φορά έβλεπε. Τόσο άσχημη, που καταντά όμορφή, στην κατηγορία της. Από κώλο πάντως έσκιζε.

Αρχικά προσπάθησε να την αποπλανήσει με δώρα και υποσχέσεις, αλλά, σε πείσμα του, η ενάρετος μοναχή ηρνείτο πεισματικώς, αντιτείνουσα ότι είναι Νύμφη Κυρίου (Αυτόν, δυστυχώς, κανείς ποτέ δεν Τον ρώτησε). Όταν, μια μέρα, με το πρόσχημα της είσπραξης της δεκάτης (ΣΜ: έτσι τη λέγαν, αλλά ουσιαστικά ήταν 21% μετά το Μνημόνιο του Σουλτάνου) ο βδελυρός Hamid τη στρίμωξε στο ιερό και πήγε να της βάλει χέρι, η αδελφή Κακοσμία δε δίστασε στιγμή. Αφού κατεβρέχθη με το λάδι της Ακοίμητης Καντήλας μπροστά από την εικόνα της Παναγίας της Χρυσοβυζιώτισσας, (βοήθειά μας) έπεσε πάνω στο βαρύτιμο μανουάλι και πυρπολήθηκε. Ο Hamid σήκωσε τους ώμους αδιάφορα, και αποπλάνησε δύο-τρεις άλλες καλόγριες, λιγότερο άσχημες αλλά πιο εύκολες.

Μήνες μετά, στην εκταφή του πτώματος – barbecue, άλαλα τα χείλη του ιερέως και των καλογραιών. Ενώ το υπόλοιπο καρβουνιασμένο σαρκίο είχε αποσυντεθεί πλήρως, ο κώλος της Κακοσμίας – ώ του θαύματος – τους κοίταζε από το φέρετρο με το μοναδικό του μάτι, ροδαλός, ζουμερός, σαν από φωτογράφηση του Χέφνερ. Μύρο αγιότητας πλημμύρισε τον αέρα. Σταυροκοπήθηκαν ευλαβώς τριάντα τρεις φορές, καταλαβαίνοντας ότι η Παναγία η Χρυσοβυζιώτισσα (βοήθειά μας), επιβραβεύοντας την επιμονή της καλογραίας να διατηρήσει τον θησαυρό της για τον Ουράνιο της Νυμφίο, καλλώπισε και διατήρησε αυτόν ούτωσώστε ο Υιός της να μη χρειαστεί να περάσει δεύτερο Γολγοθά.

Τα άφθαρτα κωλομάγουλα της οσίας Κακοσμίας υπέρκεινται ακόμη και σήμερα της Αγίας Τραπέζης της Μονής Τόπλες. Η οσία τιμάται τοπικώς το Δεκαπενταύγουστο («Ρόδον το Αμάραντον»), οπότε η κατάχρυση λειψανοθήκη λιτανεύεται στα γύρω χωριά. Από ένα διακριτικό άνοιγμα στο πίσω μέρος της λειψανοθήκης, οι ευσεβείς χωρικοί με ευλάβεια φιλούν την παρθένα οπή.

Γιατρεύει τις αιμορροΐδες, προφυλάσσει απ’ τα αφροδίσια.

Βοήθειά μας

* Βασισμένο εν μέρει σε μια ιδέα του Umberto Eco, Δεύτερο Ελάχιστο Ημερολόγιο