Διαβάζω στα Νέα… αυτό.

Και μου’ρχεται φλασιά αυτό:

Στοιχειώδεις Έννοιες Δικαίου Καφρολάνδης:

Α. Πολιτική ευθύνη: ευθύνη οποιουδήποτε ασκεί διακυβέρνηση, κατέχοντας αιρετό αξίωμα, για την υλοποίηση του έργου αυτού. Απαντά στις εξής υποκατηγορίες:

  1. Υποκειμενική ευθύνη επί υπουργών για τα πεπραγμένα (παραλειπόμενά) τους, αντικειμενική ευθύνη (ευθιξία) υπουργών για τα όσα πράττουν ή παραλείπουν οι διοικητικοί τους υφιστάμενοι.
  2. Υποκειμενική ευθύνη πρωθυπουργού για τα πεπραγμένα (παραλειπόμενά) του,  αντικειμενική ευθύνη (ευθιξία) πρωθυπουργού για τα όσα πράττουν ή παραλείπουν οι υπουργοί του, τους οποίους επέλεξε και των οποίων προϊσταται ως primus inter pares.
  3. Συλλογική ευθύνη της κυβέρνησης – η οποία απολαύει ψήφου  εμπιστοσύνης της Βουλής για την υλοποίηση συγκεκριμμένου, προαποφασισθέντος και προεκτεθέντος πολιτικού προγράμματος.

Β. Ποινική ευθύνη: ευθύνη οποιουδήποτε (φυσικού) προσώπου, το οποίο τέλεσε ποινικά κολάσιμη πράξη ή παράλειψη η οποία μπορεί να του καταλογισθεί, δηλαδή να συνδεθεί αιτιακά με δόλο (ή αμέλειά) του. Υποκειμενική σε κράτη δικαίου.

Τι μας είπε ο πρωθυπουργός μας;

«Έπρεπε να είμασταν πιο υποψιασμένοι … αργήσαμε να κινηθούμε».  Για να καταλήξει πως οι πολίτες πληγώθηκαν από την υπόθεση του Βατοπεδίου και ότι η κυβέρνηση πρέπει να αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για όσα πληγώνουν τους πολίτες.

Τι θέλει να πεί ο ποιητής;

1.  Πολιτική ευθύνη: Συλλογική και αντικειμενική μας τρέχει απ’ τα μπατζάκια! Πάρε κόσμε. Και πρώτος εγώ, έστω και με καθυστέρηση!

(Το αυτονόητο;  Το συνήθως συμβαίνον;)

Υποκειμενική ευθύνη; …

…

(Ποιός Θανάσης;)

2. Ποινική ευθύνη;  …

…

(Ποιός Θανάσης;)

3. Για σας μωρέ το κάνω, μη νομίζετε, επειδή πληγωθήκατε και δε θέλω να πονέσετε…

(μωρέ ας είχε πυροβολήσει ο μπάτσος κάτι μήνες νωρίτερα και θα σας έλεγα εγώ αν έκανα πως ζητούσα συγγνώμη).