Σκοποβολή...

Σκοποβολή...

Διαβάστε το μέρος Α εδώ.

Από τα σημερινά Νέα, με υπογραμμίσεις δικές μου:

«Αίτηση για άρση της προφυλάκισης των δύο ειδικών φρουρών … κατέθεσε ο συνήγορός τους Αλέξης Κούγιας, με το αιτιολογικό ότι δεν συντρέχει λόγος να παραμένουν προφυλακισμένοι. Στην προσφυγή ο δικηγόρος αναφέρει ότι οι δύο κατηγορούμενοι εντολείς του έχουν λευκό ποινικό μητρώο, είναι γνωστής διαμονής και δεν συντρέχουν λόγοι για την κράτησή τους

Ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας, αναφέρει σχετικά (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

Αρθρο 282

1. `Οσο διαρκεί η προδικασία, αν προκύπτουν σοβαρές ενδείξεις ενοχής του κατηγορουμένου για κακούργημα ή πλημμέλημα που τιμωρείται με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον τριών μηνών, είναι δυνατό να διαταχθούν περιοριστικοί όροι, εφόσον αυτό κρίνεται απολύτως αναγκαίο για την επίτευξη των αναφερόμενων στο άρθρο 296 σκοπών.

2. Περιοριστικοί όροι είναι ιδίως η παροχή εγγύησης, η υποχρέωση του κατηγορουμένου να εμφανίζεται κατά διαστήματα στον ανακριτή ή σε άλλη αρχή, η απαγόρευση να μεταβαίνει ή να διαμένει σε ορισμένο τόπο ή στο εξωτερικό, η απαγόρευση να συναναστρέφεται ή να συναντάται με ορισμένα πρόσωπα.

3. Προσωρινή κράτηση μπορεί να επιβληθεί αντί για περιοριστικούς όρους, εφόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις της πρώτης παραγράφου του άρθρου αυτού, μόνο αν ο κατηγορούμενος διώκεται για κακούργημα και δεν έχει γνωστή διαμονή στη χώρα ή έχει κάνει προπαρασκευαστικές ενέργειες για να διευκολύνει τη φυγή του ή κατά το παρελθόν υπήρξε φυγόποινος ή φυγόδικος ή κρίθηκε ένοχος για απόδραση κρατουμένου ή παραβίαση περιορισμών διαμονής ή κρίνεται αιτιολογημένα ότι αν αφεθεί ελεύθερος είναι πολύ πιθανό, όπως προκύπτει από ειδικά μνημονευόμενα περιστατικά της προηγούμενης ζωής του ή από τα συγκεκριμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πράξης για την οποία κατηγορείται, να διαπράξει και άλλα εγκλήματα. Μόνο η κατά το νόμο βαρύτητα της πράξης δεν αρκεί για την επιβολή προσωρινής κράτησης». 

Αρθρο  296.

Ο  σκοπός  των περιοριστικών όρων είναι να εξασφαλιστεί ότι εκείνος στον οποίο επιβλήθηκαν θα  παραστεί οποτεδήποτε  στην  ανάκριση  ή  στο  δικαστήριο  και θα υποβληθεί στην εκτέλεση της  απόφασης.

 

Απλούστερα: Η ανθρωποκτονία από πρόθεση είναι κακούργημα. Είναι φανερό ότι ο μπάτσος μόνο νόμιμη βία ασκούσε (ήτοι φορούσε στολή όταν έδερνε). Μ’ αυτές τις συνθήκες, είναι λογικό να έχει καθαρό μητρώο. Για τον ίδιο λόγο, φυγόποινος ή φυγόδικος ο σαφώς δεν ήταν – ούτε και ένοχος για απόδραση κρατουμένου κλπ… Εδώ ο μοντελοπνίχτης έχει δίκιο.

Μένει ο τελευταίος λόγος επιβολής κράτησης: αν κρίνεται αιτιολογημένα ότι αν ο μπάτσος αφεθεί ελεύθερος είναι πολύ πιθανό, όπως προκύπτει από ειδικά μνημονευόμενα περιστατικά της προηγούμενης ζωής του ή από τα συγκεκριμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πράξης που κατηγορείται, να διαπράξει και άλλα εγκλήματα.

Προσωπικά πιστεύω ότι το αρμόδιο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών μπορεί εύκολα να αιτιολογήσει ότι:

  1.  ένας  μπάτσος,
  2. αποκαλούμενος από τους συναδέλφους του «σερίφης των Εξαρχείων»,
  3. υπερήφανος γι’ αυτό,
  4. που, απ’ ότι φαίνεται, για ψύλλου πήδημα τράβηξε πιστόλι,
  5. στόχευσε,
  6. σκότωσε και
  7. έφυγε σαν κύριος μετά

είναι πιθανό να το ξανακάνει αν ξαναβρεθεί εκεί κοντά και δει κανέναν με… αποκλίνουσα συμπεριφορά.

Για να τους βοηθήσω, ας ψάξουν στο αρχείο την αιτιολόγηση που έδωσαν για την προσωρινή κράτηση της Τσέκου – η οποία, ότι και αν της καταλογίζονταν, άνθρωπο δεν σκότωσε.

Από πλευράς στρατηγικής, μόνο ως κίνηση εντυπωσιασμού μπορεί να νοηθεί αυτό το αίτημα Κούγια. Κακή κίνηση, κατά τη γνώμη μου. Δεν υποβάλεις μια αίτηση κατά την προδικασία για να τη δεις να απορρίπτεται– στην δικαστηριακή πρακτική, πολλά συμπεράσματα για την ουσιαστική βασιμότητα της υπόθεσης συνάγονται απ’ αυτήν την ήττα.

Και ότι θα απορριφθεί η αίτηση, είναι σίγουρο – αν μη τι άλλο, υπό το βάρος της κοινής γνώμης.

ΥΓ: όσο και αν ξενίζει, τα ανωτέρω ΔΕΝ ισχύουν για τον δεύτερο μπάτσο, ο οποίος, κατά τη γνώμη μου, θα πρεπε να αφεθεί ελεύθερος με περιοριστικούς όρους.

Άλμα επί κοντώ
Άλμα επί κοντώ

Περιπλανώμενος στο διαδίκτυο, συνάντησα τη συμπυκνωμένη σιχαμάρα της μπλογκόσφαιρας σχετικά με το απολογητικό υπόμνημα του μπάτσου – δια χειρός Κούγια.

Δε θα σταθώ στο περιεχόμενο του υπομνήματος, ούτε στην υποκρισία του Κούγια να μιλά για αποκλίνουσες συμπεριφορές, το’ χουν κάνει άλλοι καλύτερα απο μένα.
Αφορμή παίρνω απλά για να υπαινιχθώ (υπενθυμίσω) δυό-τρεις βασικές αρχές  δεοντολογίας – είναι πολύ της μόδας τελευταία να καίγονται ξερά και χλωρά μαζί – είτε στο πεζοδρόμιο συμβαίνει αυτό είτε στο δικαστήριο.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Α. Κώδιξ περί Δικηγόρων (ΚΔ), άρθρο 45 παρ 1:

«Ο Δικηγόρος απολαύει πλήρους ελευθερίας και σεβασμού παρά των Δικαστηρίων και πάσης άλλης δικαστικής ή άλλης αρχής, αλλ’οφείλει ν’ ασκή το λειτούργημα αυτού ευόρκως, να διάγη και να φαίνεται διάγων αξιοπρεπώς να συμπεριφέρεται συμφώνως προς τας παραδόσεις του Δικηγορικού Σώματος και ν’ απονέμη τον προσήκοντα σεβασμόν προς τας Δικαστικάς Αρχάς, παρ’ων επίσης δικαιούνται ν’ απολαύη του αυτού σεβασμού.» (Σημ. no comment! absolutely no comment!)

Β. ΚΔ άρθρ. 46:
«1. Εν τη ασκήσει του λειτουργήματος αυτού ο Δικηγόρος οφείλει να εκτελή την ανατιθεμένην αυτώ εντολήν ευσυνειδήτως και επιμελώς, προσπαθών να λύη δια συμβιβασμού τας ανατιθεμένας αυτώ δεκτικάς συμβιβασμού διαφοράς και να συμβάλλη εις την επικράτησιν της αληθείας και του δικαίου. (Σημ. no comment!
2. Οφείλει ιδία να μη υπερασπίζη παρανόμους και προφανώς αδίκους υποθέσεις, ν’απέχη παντός μη ευθέος τρόπου υπερασπίσεως, να μη παραμελή την εκτέλεσιν της ανατιθεμένης αυτώ εντολής και να μη παρελκύη τας δίκας. «
Γ.  ΚΔ άρθρ. 47 παρ 1 και 4:
«1. Ο Δικηγόρος οφείλει εν γένει ν’ αναδέχηται πάσαν ανατιθεμένην αυτώ δεκτικήν υπερασπίσεως υπόθεσιν. 
4. Επί των δικών επί κακουργήματι ο Πρόεδρος των Συνέδρων διορίζει αυτεπαγγέλτως Δικηγόρον εις τον μη έχοντα τοιούτον κατηγορούμενον, ο δε διορισμός είναι υποχρεωτικός. «
Δ. ΚΔ άρθρ. 48
«Ο Δικηγόρος υποχρεούται να τηρή την προσήκουσαν ευπρέπειαν και μετριότητα εκφράσεων κατά τε τας προφορικάς και τας εγγράφους αυτού εκθέσεις, ιδιαίτερα δε εις τας μετά των συναδέλφων του κατ’aντιδικίαν συζητήσεις, οφείλει δε να επιδεικνύη έναντι αυτών αλληλεγγύην και αβρότητα. » (Σημ: no comment!)
Ε. Αντί πολλών άλλων – γιατί ξημερώνει – ο Ευρωπαϊκός Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και το άρθρο 6 της Ευρωπαικής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη επιβεβαιώνουν τα δικαιώματα του κατηγορουμένου (σιωπή, δίκαιη δίκη, υπεράσπιση) κτλ.
Τι προκύπτει – με δικά μου λόγια – από τα ανωτέρω:
1. Ήταν δικαίωμα αναφαίρετο του μπάτσου να διαλέξει τον Κούγια για δικηγόρο του – και υποχρέωση του Κούγια να δεχθεί (και εμείς φυσικά δικαιούμαστε να σκεφτούμε ότι:  όμοιος ομοίωι αεί πελάζει)
2. Ο μπάτσος, πριν την καταδίκη του από το φυσικό του δικαστή μετά από δίκαιη δίκη τεκμαίρεται αθώος για την πράξη, όπως του αποδίδεται.
Πριν πέσουν οι θερμόαιμοι να με φάνε, υπενθυμίζω ότι βασική αρχή στο κράτος δικαίου είναι «καλύτερα χίλιοι ένοχοι έξω απ’ τη φυλακή, παρά ένας αθώος μέσα»… και ότι η βασική διαφορά των δημοκρατών από τους φασίστες είναι ότι οι πρώτοι δεν δικαιούνται να μετέρχονται τις γκεμπελίστικες τακτικές των δεύτερων.
3. Η υπερασπιστική γραμμή του μπάτσου (αθωότητα; ομολογία ενοχής; έλλειψη καταλογισμού; ελαφρυντικές περιστάσεις;) είναι θέμα δικό του και του δικηγόρου του – εννοείται ότι, για ειδεχθή εγκλήματα όπως αυτό, η κοινωνία έχει και δικαιούται να έχει άποψη. Οι ένορκοι που θα κληθούν να τον δικάσουν συν τω χρόνω, απ’την κοινωνία αυτή προέρχονται και της δικές της αξίες εκφράζουν.
4. Άπαξ και αναλάβει μια υπόθεση, ο Κούγιας – όπως και κάθε δικηγόρος – έχει την δεοντολογική υποχρέωση να υπερασπίσει τον εντολέα του με όλες του τις δυνάμεις, τόσο προς τα έξω (ενώπιον του δικαστηρίου) όσο και προς τα  έσω (πείθοντας τον για την καλύτερη υπερασπιστική τακτική, δίνοντας του ξεκάθαρη εικόνα της διαδικασίας και των συνεπειών της – κακές υπηρεσίες προσφέρει στον πελάτη του ο δικηγόρος που, βλέποντας ότι η αθώωση είναι τεχνικά αδύνατη, δεν προσπαθεί να τον στρέψει στην τακτική της απαλλαγής από την ποινή – ή της καταδίκης με ελαφρυντικά.)
4. Ο κατηγορούμενος δικαιούται ακόμη και ψέματα να πει προκειμένου να υπερασπίσει τον εαυτό του, με τη διευκρίνιση ότι το ψεύδος του πρέπει να αφορά τη δική του μη ενοχή, όχι την ενοχή τρίτου ή του φερόμενου ως θύματος (ένοχος ένοχον ου ποιεί).
5.  Αντιθέτως, αυτό το προνόμιο δεν καλύπτει τον δικηγόρο του κατηγορουμένου. Ο δικηγόρος του καταφανώς ένοχου κατηγορούμενου βαδίζει πάνω σε τεντωμένο σχοινί (ή μάντρα):  αφενός υποχρεούται να υπερασπίσει τον εντολέα του όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα, από την άλλη υποχρεούται να βοηθήσει το δικαστήριο στην «επικράτησιν της αληθείας και του δικαίου«. 
Όταν οι δύο αυτοί αφέντες δεν μπορούν να υπηρετηθούν μαζί, παρά τις προσπάθειες του δικηγόρου, πρέπει να τους εγκαταλείψει και τους δυό…
Τα’πα και ξαλάφρωσα. Όποιος έφτασε ως εδώ, κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον.
ΥΓ: ο γράφων είναι μέλος δικηγορικών συλλόγων – (ε.α.), και οι αϋπνίες του δεν έχουν να κάνουν με ταραγμένη συνείδηση.
Tadeusz Kuntze-Konicz "Fortuna" 1754, oil on canvas, Warsaw

Tadeusz Kuntze-Konicz "Fortuna" 1754, oil on canvas, Warsaw

Διαβάζω με το βραδυνό τσάι-φρυγανιά στο in.gr ότι χθες απεδόθη «συγκινητικό αντίο στον Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών Αλέξιο Β«.  Αφήνω κάτω το φαί, οπλίζομαι με κολύριο και cleenex και συνεχίζω την ανάγνωση. 

Προέδροι, δήμαρχοι, υπουργοί, κλητήρες, μαυροφόροι, μαυροφόρες, παρατρεχάμενοι, σφουγγοκωλάριοι, κήνσορες, θεράποντες, εν πλήρηι στοιχίσει και παρατάξει. Ο Νομάρχης και ο Λιακό μόνο δεν ξέρω αν πρόκαμαν να πάνε.

Τα γεμάτα δάκρυα μάτια μου διακρίνουν μετά βίας ότι ο ευλαβής Ντμίτρι Σμιρνόφ – καμία σχέση με τη γνωστή βότκα υποθέτω – «επικεφαλής της υπηρεσίας του Πατριαρχείου για συνεργασία με τον στρατό και τις δυνάμεις της τάξης (sic!)»  έμεινε με το στόμα ανοιχτό διότι «επί Αλεξίου, ο αριθμός των εκκλησιών πολλαπλασιάστηκε στις περίπου 30.000 και ο αριθμός των μοναστηριών σε 700 από 18«.

Αυτό δεν είναι ΤΙΠΟΤΕ (πρώην) σύντροφε Ντμίτρι: που να’σουν από καμιά μεριά επί Εφραίμ-Ρασόπουλου-Καραμανλή του Β’ του Μικρού να δεις πόσο πολλαπλασιάστηκαν τα ακίνητα και οι καταθέσεις τις μονής Βατοπεδίου. Θα σου’χε φύγει στο άψε σβήσε η μαγκιά η πουτινιάρικη…

Στο θέμα μας όμως. Σήμερα (χθες) εμείς στο Ελλαδιστάν (και οι του Ελλαδιστάν της παιδείας μετέχοντες της αλλοδαπής) κηδέψαμε έναν άλλον νεκρό (ο καθένας με τον τρόπο που καλύτερα ξέρει).

Αλέξανδρος (Αλέξης) και αυτός,  μικρό κλάσμα των ανοίξεων του γηραιού πατριάρχη πρόλαβε να ζήσει, και έγινε γνωστός δια του θανάτου και όχι της ζωής του. Πάντως αυτός σαφώς ΔΕΝ κατετάγη στην KGB  (ήταν ήδη διαλυμένη όταν γεννήθηκε). Επίσης δεν πήγε από καρδιά, αλλ΄από σφαίρα μπάτσου στην καρδιά. Ειρωνεία της τύχης – ένα τέτοιο τέλος θα άρμοζε καλύτερα σε έναν μυστικό πράκτορα τύπου James Bond – έστω και ρασσοφόρο.

Έγκυρη Βρετανική Εφημερίδα έχει προειδοποιήσει για τις ΤΡΑΓΙΚΕΣ συνέπειες της χρονικής σύμπτωσης θανάτων αναγνωρίσιμων νεκρών – ο ένας από τους δύο επισκιάζεται. Με δεδομένο ότι  ο Μακαριστός Αλέξιος εκοιμήθη στις 05.12.08, φρονώ ότι ο μπάτσος – πέραν της ελαφράς αμέλειας του περί τα οπλικά – αμάρτησε βαρύτατα, διότι ο πατριαρχικός θάνατος πέρασε στα ψιλά.

Ίσως σε σοκάρει τό παιγνιώδες ύφος, ώρες ακόμα μετά το κακό, αναγνώστη – σόκαρε και εμένα όταν το ξαναδιάβασα. Αν ναι, λυπάμαι. Το όλο ποστ ξεκίνησε σαν μια προσπάθεια εξορκισμού του Κακού μέσω του Παραδόξου και της Τύχης – και επρόκειτο να καταλήξει με την αποστροφή «στα πρόχριστιανικά χρόνια, μια ψυχοστασία θα’χε δώσει «κάθαρη λύση»:

(Ιλιάδα Χ 209-213) 

καὶ τότε δὴ χρύσεια πατῆρ ἐτίταινε τάλαντα,

ἐν δ᾽ἐτίθει δύο κῆρε τανηλεγέος θανάτοιο,

τὴν μὲν Ἀχιλλῆος, τὴν δ᾽ Ἕκτορος ἱπποδάμοιο,

ἕλκε δὲ μέσσα λαβών· ῥέπε δ’ Ἕκτορος αἴσιμον ἦμαρ…