Παύλος Μάτεσις, Αλδεβαράν – εκδ. Καστανιώτης, 2007

 

Ένας φάρος, ένας τάφος, και ένας άντρας μόνος.

 

Στον τάφο, κάτω απ’ την πρόσφατα φυτεμένη ελιά, το άκυρο πτώμα ενός άνθρωπου με μυρωμένη ανάσα και ενός σκύλου – φίλου.

 

Στον φάρο, ένας πίνακας «όπως θα ‘πρεπε να τον έχει ζωγραφίσει ο Uccello» και ένας αργαλειός – όρθιος, όπως στην αρχαιότητα – με ένα μισοτελειωμένο υφαντό αντιγραφή από τον Mirò. Όμως ο Οδυσσέας είναι που περιμένει.

 

Στο μυαλό του άντρα, σκόρπιες σκέψεις μιας ζωής που δεν έζησε – με τον νεκρό, σε διάλογο μαζί του. Γύρω-τριγύρω, άλλα όντα, γκρίζα, δευτερεύοντα – ίσως και λίγο μονοδιάστατα. Μα δεν πειράζει – το βιβλίο μιλά για έναν μεγάλο έρωτα, έναν «Ευαγγελισμό» – δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα!

 

Μετά την ασυγκράτητη ευθυμία του «Πάντα Καλά», η χαρμολύπη του τελευταίου βιβλίου του Μάτεσι είναι ευπρόσδεκτη σαν φθινοπωρινή βροχή σε τρυγημένα αμπέλια. Με τη μαγεία του Marquez, την εξύψωση της καθημερινότητας σε λογοτεχνία του Proust και τον αισθαντικότητα του Besson – διαβάζεται σε ένα απόγευμα – και ξαναδιαβάζεται, ως sors Virgiliana, ή και ολόκληρο, όταν η ψυχή το απαιτεί.