run, undantag, run!

Αka Ενάντια στη Βαρύτητα και το Χρόνο

Την περασμένη Κυριακή, κοντά στο χωριό του undantag γιορτάστηκε ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός: Commerzbank Marathon.

Ναι, το ξέρω, αυτές οι καπιταληστοτράπεζες, που ρουφάν το αίμα του κοσμάκη, οργανώνουν ένα αθλητικό γεγονός για να βγουν λάδι κτλ κτλ. Όμως η επιτυχής οργάνωση ενός μαραθωνίου δρόμου στον οποίο παίρνουν μέρος χιλιάδες δρομείς, απαιτεί χρήμα και εμπειρία. Επίσης, είναι μια καλή ευκαιρία για μια τελευταία κούρσα στη φύση πριν τις άχαρες προπονήσεις στο χειμωνιάτικο κρύο. Άρα, χαμηλώνουμε για λίγο τα αντικαπιταλιστικά αντανακλαστικά!

Αρχικά είπα, θα τον τρέξω ολόκληρο, ας πάει το παλιάμπελο. Αλλά οι υποχρεώσεις, τα ταξείδια, η ελάχιστη προπόνηση, μου τσεκούρωσαν τις προσδοκίες όπως ο Αλμούνιας τα σχέδια παροχών Υπουργού Οικονομικών σπάταλης χώρας της ευρωζώνης.

Σκυταλοδρομία λοιπόν. (12 + 6 + 10 + 14.2). Σε μένα έλαχε το μακρύτερο κομμάτι, το τελευταίο. Με συν-δρομείς φίλους. Με κέφι. Χωρίς σοβαρή προετοιμασία.

Καθώς το πρωί δεν είχα τίποτε άλλο να κάνω, πριν πάω στον τελευταίο σταθμό αλλαγής, πέρασα απ’ την εκκίνηση να ζητωκραυγάσω τον πρώτο της ομάδας. Μέσα απ’ την ομίχλη ένα πλήθος Αιθιόπων και Κενυατών πέρασαν μπροστά μου με ταχύτητα ασύλληπτη. Μηχανές. Άξιοι, αν σκεφτεί κανείς τη σκληρή προπόνηση στο υψόμετρο και με τα πενιχρά μέσα των χωρών τους. Όχι χωρίς χαιρεκακία για τους ναζί των Ολυμπιακών του Βερολίνου, σκέφτηκα «Σήκω Αδόλφε να τους δεις!» Ελπίζω να μη θεωρηθεί αντίστροφος ρατσισμός η παραδοχή ότι, από κατασκευής και συνθηκών, είναι πολύ καλύτεροι δρομείς από τα τέκνα της καλοζωισμένης δύσης.

Μετά την εκκίνηση, γραμμή για τον σταθμό μου. Η τρίτη δρομέας, στην υπολογισμένη ώρα. Good job! Όλα ρολόι. Από μένα εξαρτάται τώρα. Χρονόμετρο, check. Championchip, check. Αλλαγή μουσικής (η ήρεμη Carla Bruni και ο Anthony & the Johnsons δίνουν τη θέση τους σε ένα μπιτάτο mix της Madonna) check. Το βραχιόλι – σκυτάλη, αλλάζει χέρι – check & go.

Βολίδα – πότε θα μάθω να συγκρατώ την πρώτη ορμή μου; Δυο φίλοι στο πλήθος «bravo, undantag». Χαμόγελο. Σιγοψυθίρυσμα «miles away…». Συγκεντρώσου!

Ξεχνάς τα πάντα και τρέχεις, όπως εκείνος ο γιόγκι που έτρεχε διαλογιζόμενος. Γιατί να σταματήσεις για νερό, να πέσεις και να ΄χουμε δράματα; Δεκατέσσερα χιλιόμετρα, δε χρειάζεται επιστήμη! Μετράς όσους προσπερνάς (όσοι τρέχουν μαραθώνιο στατιστικά εξαντλούνται από το 30 χιλιόμετρο και μετά!). Το ηθικό ανεβαίνει. Ο καιρός υπέροχος. Δεκατέσσερις βαθμοί, λιακάδα. Απόλαυση να βλέπεις το τοπίο ν’ αλλάζει.

Στους δρόμους, γιορτή. Αυτοσχέδιες μπάντες δίνουν (εθελοντικά, μερικές) το ρυθμό. Η Madonna έχει σκληρό ανταγωνισμό. Οι λιγότερο αθλητικοί τύποι μας παρακολουθούν από Biergarten και Trinkhalle. Το κομμάτι μου, αρχικά, περνάει τις εξοχές. Μετά μπαίνουμε στην πόλη. Άλλη μια παρέα φίλων. Απλώνω το ιδρωμένο χέρι. Άλλα δύο χιλιόμετρα. Άλλα δύο χιλιόμετρα!; Πότε διάλο πέρασαν; Τηλέφωνο γρήγορα!
– Ελάτε στο τέρμα, φτάνω σε λιγότερο από δέκα λεπτά!
– Τσακιζόμαστε!
«Θριαμβευτικός» τερματισμός και των τεσσάρων. Λιγότερο από τέσσερις ώρες. Προσωπικός χρόνος, 70 λεπτά, ήτοι περίπου 12 χιλιόμετρα/ώρα. Με ενέργεια για τουλάχιστον άλλα δεκαπέντε χιλιόμετρα, και ήρεμο σφυγμό. Όχι και άσχημα. Αλλά πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Ο πρώτος μαραθωνοδρόμος τερμάτισε σε κατά τι περισσότερο από 2 ώρες – τοπικό ρεκόρ…

Αποφάσεις, αγαπητό μου ημερολόγιο (αν και είναι μακριά η Πρωτοχρονιά):
– του χρόνου, τρέχουμε μαραθώνιο. Τέλος της άνοιξης, μετά τις βροχές και πριν τις ζέστες. Λουξεμβούργο (νυχτερινό τρέξιμο μετά δημοσίων θεαμάτων, να δεις και φίλους και να κάνεις και εκείνη την κρουαζιέρα στο τριεθνές) ή Mainz (λιγότερος κόσμος, μέσα από βιομηχανική περιοχή…)
o Στόχος: σαφώς λιγότερο από 4 ώρες – ει δυνατόν πιο κοντά στις 3 30’
– Χειμωνιάτικη προπόνηση – έξω, όχι στο διάδρομο όπως πέρυσι!
– Για ζέσταμα, θα τρέξεις μισό μαραθώνιο το Μάρτη. Κοντά στο χωριό.
o Σταθερή ταχύτητα λιγότερο από 5 λεπτά στο χιλιόμετρο.
– Θα παρουσιάσεις επιτέλους, το βιβλίο του Murakami που σε ξανάβγαλε στο δρόμο.

 

Να Επέμβει Άμεσα Το EΣΡ “Για Το Λογαριασμό Σου”

Αναδημοσιεύω με χαρά απ’ το blog του φίλου Zalmoxis το παρακάτω ποστ, διότι ο κιτρινισμός, η τρομολαγνεία και η ασυνέπεια πρέπει να μας βρίσκουν όλους αντιμέτωπους. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό μια τέτοια εκπομπή να προβάλλεται στο ίδιο κανάλι που ξερνά lifestyle  τερατουργήματα. Δε γίνεται απ’ τη μια να σιγοντάρεις τον καταναλωτισμό (που σου πληρώνει και τον τηλεοπτικό χρόνο μέσω διαφημίσεων, να ξηγούμαστε!) και απ΄την άλλη να τα παίρνεις και από εκπομπές που διδάσκουν στα πρόβατα πώς να γίνονται καλύτερα πρόβατα. Λίγη τσίπα πια, εν καιρώ σοσιαλισμού…

Caveat:  όπως έχω γράψει παλιότερα, πιστεύω στην έννοια του υπεύθυνου καταναλωτή. Απλά:

• η εκπαίδευση του υπεύθυνου καταναλωτή προϋποθέτει και υπεύθυνο εκπαιδευτή. Και ο ALPHA δε με γεμίζει το μάτι.
• η εκπαίδευση ΠΟΤΕ δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη νομική προστασία που το κράτος πρέπει να προσφέρει στους καταναλωτές, φύσει οικονομικά ασθενέστερους και λιγότερο ενημερωμένους από τους αντισυμβαλλομένους τους (τράπεζες, πολυεθνικές, μεγαλοεταιρείες κτλ.)

Without further adue:

Οκτωβρίου 16, 2009 από zalmoxis

ΝΑ ΕΠΕΜΒΕΙ ΑΜΕΣΑ ΤΟ ΕΣΡ “ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΣΟΥ”

Σε μια χώρα με ανύπαρκτη κοινωνική πολιτική,
Σε μια χώρα όπου οι πολύτεκνοι δεν προστατεύονται,
Σε μια χώρα όπου οι μητέρες δεν δικαιούνται καν επιδόματα για την ανατροφή των παιδιών τους,
Σε μια χώρα όπου οι μισθοί είναι οι χαμηλότεροι στην Ευρώπη,
Σε μια χώρα όπου η ακρίβεια ξεπερνά τους ευρωπαίους εταίρους της,
Σε μια χώρα πρωταθλήτρια της διαφθοράς,
Σε μια χώρα όπου ο ένας στους 5 νέους είναι άνεργος,
Σε μια χώρα όπου μία στις 7 γυναίκες είναι άνεργη
Σε μια χώρα όπου καθημερινά απολύονται μεσήλικες,
Σε μία χώρα όπου 78χρονοι σκοτώνονται σε εργατικά ατυχήματα,
Σε μια χώρα όπου μισθωτοί και συνταξιούχοι καταβάλλουν το 80% των φόρων φυσικών προσώπων
Σε μία χώρα όπου η μέση δαπάνη για την υγεία και το σχολείο των παιδιών απαιτεί μισό βασικό μισθό,
Σε μια χώρα όπου “αν δεν καταναλώνεις, δεν υπάρχεις”,
Σε μα χώρα που στην πραγματικότητα δεν είναι χώρα,
Σε μια χώρα όπου για να ζεις με αξιοπρέπεια δεν έχεις άλλη επιλογή από το να χρεώνεσαι,

Σε αυτήν ακριβώς τη χώρα, έρχεται μια ΑΙΣΧΡΗ σειρά στον ALPHA, το «Για λογαριασμό σου», για να μας μαλώσει… για να μας πει σπάταλους και ανεύθυνους…
Μια σειρά η οποία φροντίζει να “εκπαιδεύσει” τους δανειολήπτες διδάσκοντάς τους… “φερεγγυότητα” μην τυχόν και μειωθούν τα υπερκέρδη των τραπεζών.
Μια σειρά η οποία εκμεταλλεύεται χωρίς ηθικές αναστολές το αίσθημα ανασφάλειας που πλήττει εκατομμύρια νοικοκυριά.

Ντροπή!

Θα πρέπει να επέμβει άμεσα το ΕΣΡ.

Έλεος πια…

 

Άν η μισή μου καρδιά βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα…

… η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται.

(Αρπάχτε και το σχετικό τραγουδοβίδεο για να μαθαίνουν οι νεώτεροι και να θυμόσαντε οι παλαιότεροι)

Ενόσω η μισή και βάλε ΕΛλάδα αυνανίζεται διανοητικώς με τα «λόγια μεγάλων ανδρών» (μάλλον τα μεγάλα λόγια ανάνδρων ανδρών) ο undantag τρωγόταν με τα ρούχα του να επισκεφθεί την Τετάρτη που μας πέρασε τα εγκαίνια της τελευταίας έκθεσης του Schirn «Art for the Millions» που θα συζητηθεί. Όχι – μόνο – γιατί είναι σνομπ, αλλά διότι η πρώτη ξενάγηση στο έκθεμα γίνεται συνήθως απ’ τον επιμελητή τον ίδιο!

Τι!;;;; Δε θα’στε καλά μάγκες! Exclussive event τα εγκαίνια!;; Ασταγδιάλα! Μα αφού η τέχνη αυτή είναι για τις μάζες το κέρατό μου! Στην κίνα του 1970, το έργο βλέπαν εκατομμύρια άνθρωποι το χρόνο. Και τώρα;

Ελισσόμενος επιδέξια ως κινέζος μανδαρίνος της δυναστείας των Μπλιάχ, χαριεντίστηκα, λάδωσα, υποσχέθηκα, εκβίασα, απείλησα, φίλους και γνωστούς στο χώρο… Και απέκτησα την πολυπόθητη πρόσκλησις στα εγκαίνια (όχι θα άφηνα τους κεφαλαιοκράτες τραπεζίτες να δουν πρώτοι αυτοί το έργο και να το μαγαρίσουν). Η τιμή της δόξης; Λογική (μισό μπουκάλι απ’ τα τελευταία 5ptn Tokaj του 1990, πιωμένο με καλή παρέα). Δε βαριέσαι, θα ξανανθίσουν τ’αμπέλια…

Το ερυθρό αντικείμενο του πόθου

Mais je divague…  ολίγα δια το έργον.

Ένα χρόνο πριν αρχίσει η Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα του Μεγάλου Τιμονιέρη, μια ομάδα κινέζοι καλλιτέχνες (δάσκαλοι και φοιτητές της σχολής καλών τεχνών του Σετσουάν) δημιούργησαν ένα «μοναδικό» έργο. Ένα επικό έργο. Ένα ανθρώπινο έργο. Ένα τιτάνιο έργο. Ένα ρεαλιστικό έργο.

Η αυλή της είσπραξης της δεκάτης (Rent collection courtyard)

Περί τις 100 ανθρώπινες φιγούρες. Σε φυσικό μέγεθος. Σε παράταξη, αλληλουχία και συνοχή στο χώρο. Με μήνυμα.  Όχι, θυμίζουν και δε θυμίζουν τον στρατό από τερρακόττα που ένας εγωπαθής ηγεμόνας, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά και εκατοντάδες χρόνια πριν, πήρε μαζί του στον τάφο.

«Ποιός έχτισε τη Θήβα την εφτάπυλη; Οι βασιλιάδες τάχα κουβαλήσαν τ’αγκωνάρια;» για να θυμηθούμε τον Μπρέχτ.

Το έργο είναι αφιερωμένο σε αυτούς που κουβαλούσαν τ’αγκωνάρια. Φτωχούς γεωργούς – δουλοπάροικους που αδυνατούσαν να πληρώσουν τη δεκάτη στον μεγαλοτσιφλικά τους, πουλούσαν τα παιδιά τους, έμπαιναν στη φυλακή, υπέμεναν φρικτές σωματικές τιμωρίες…  Ολ΄αυτά σε μια πορεία 70 και πλέον μέτρων, απ’το τέλος της ουράς για την καταβολή του φόρου μέχρι το πολυτελές γραφείο όπου κάθονταν ο γαιοκτήμονας και οι μπράβοι του και τη φυλακή των οφειλετών που δεν είχαν να πληρώσουν. Επειδή το έργο (κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης) κατακρίθηκε ως «όχι αρκετά επαναστατικό», η πορεία συμπληρώθηκε με μια χούφτα οπλισμένων νέων αγροτών – καταφανώς αηδιασμένων απ’την κατάσταση, που στρέφουν τα νώτα τους στις υπόλοιπες φιγούρες και -μόνοι αυτοί – ατενίζουν το κοινό. Την επόμενη φορά, ο γαιοκτήμονας το ξέρει, θα΄ρθούν με όπλα, όχι με τα γεννήματα της χρονιάς.

Χρόνια μετά τη σύλληψή του, το έργο είναι γροθιά στο στομάχι. Καταλαβαίνει κανείς με την πρώτη ματιά γιατί επηρρέασε την κινεζική επαναστατική τέχνη στα χρόνια που πέρασαν. Τα μάτια, οι χειρονομίες, η έκφραση, στεγνώνουν το συναίσθημα. Η οργή και η απόγνωση είναι τόσο πυκνές που κόβονται με το μαχαίρι.

Αφήνοντας τις εικόνες να μιλήσουν:

Η διοίκηση του Schirn, προφανώς από ευγένεια προς τους συνοδούς του έργου από την Ακαδημία των Τεχνών του Σετσουάν, όπου βρίσκεται το πρωτότυπο*, σχεδίασαν μια λιτή τελετή εγκαινίων, χωρίς φανφάρες. Ελάχιστα ειπώθηκαν για την περιπέτεια και την κριτική που δέχθηκε το έργο κατά την Πολιτιστική Επανάσταση, και σχεδόν τίποτε για τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής που το γέννησε. Η κινεζική αντιπροσωπεία, εξίσου αβρή, μίλησε περισσότερο για την επίδραση του έργου στο χρόνο και τις τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή των εκμαγείων. Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι – ένα τέτοιο έργο δε χρειαζόταν ιδεολογική προετοιμασία άλλωστε. Ο κατάλογος του έργου, καλαίσθητος και πληροφοριακός.

 

* Φυσικά οι αυθεντικές πήλινες φιγούρες δεν ταξίδεψαν στην Ευρώπη – θα ήταν παρακινδυνευμένο. Για τα εκμαγεία χρησιμοποιήθηκε μια καινούργια τεχνική,  που συνδυάζει τον μπρούντζο και το πλέξιγκλας. το αποτέλεσμα, ρεαλιστικότατο. Είναι η πρώτη φορά που οι κινεζικές αρχές έδωσαν την άδεια κατασκευής εκμαγείων για το σύνολο του έργου.