Βίτσιο εξομολογημένο, μισό βίτσιο: κάθε φορά που γυρνάω με το αεροπλάνο στο χωριό μου και δε δουλεύω ή έχω ξεχάσει να πάρω ένα καλό βιβλίο, διαβάζω τους FT που η καλή εταιρεία φροντίζει να διανέμει τσάμπα στους πελάτες της. Έτσι, για να αισθανθώ και εγώ τη γκλαμουριά των πολλών μηδενικών…
Εψές λοιπόν, στο περιοδικό των Financial Times Europe (FT Weekend), διάβασα αυτό:
Dear Economist, My five year old son came home from school and asked me: «Mummy, what’s a credit crunch?» How can I explain this?
Dear Ms L.G,
Once upon a time, there was a blameless girl called Consumerella
who didn’t have enough money to buy all the loverly things she wanted. So she went to her Fairy Godmother, who called a man called Rumpelstiltskin who lived on Wall Street and claimed to be able to spin straw into gold. Rumpelstiltskin sent the Fairy Godmother the recipe for the magic spell. It was in tiny, tiny writing so she did not read it but hoped the Sorcerers’ Exchange Commission had checked it. The Fairy Godmother carried away straw-derivative at a bargain price and lent Consumerella 125 per cent of the money she needed. Consumerella bought a gown, a palace and a Mercedes – and spent the rest on champagne. The first repayment was due at midnight, which Consumerella missed. (The result of overindulgence, although some blamed the pronouncements of the Toastmaster, a man called Peston.) Consumerella’s credit rating turned into a pumpkin and the spell was broken: the vaults were not full of gold, but straw. All seemed lost until Santa Claus and his helpers, men with fairytale names such as Darling and Bernanke, began handing out presents In January, Consumerella’s credit card statement arrived and she discovered that Santa Claus had paid for the gifts by taking out a loan in her name. They all lived miserably ever after. The End
© Tim Hartford – FT Europe, 2008.
Dear Ms L.G,
Once upon a time, there was a blameless girl called Consumerella
who didn’t have enough money to buy all the loverly things she wanted. So she went to her Fairy Godmother, who called a man called Rumpelstiltskin who lived on Wall Street and claimed to be able to spin straw into gold. Rumpelstiltskin sent the Fairy Godmother the recipe for the magic spell. It was in tiny, tiny writing so she did not read it but hoped the Sorcerers’ Exchange Commission had checked it. The Fairy Godmother carried away straw-derivative at a bargain price and lent Consumerella 125 per cent of the money she needed. Consumerella bought a gown, a palace and a Mercedes – and spent the rest on champagne. The first repayment was due at midnight, which Consumerella missed. (The result of overindulgence, although some blamed the pronouncements of the Toastmaster, a man called Peston.) Consumerella’s credit rating turned into a pumpkin and the spell was broken: the vaults were not full of gold, but straw. All seemed lost until Santa Claus and his helpers, men with fairytale names such as Darling and Bernanke, began handing out presents In January, Consumerella’s credit card statement arrived and she discovered that Santa Claus had paid for the gifts by taking out a loan in her name. They all lived miserably ever after. The End© Tim Hartford – FT Europe, 2008.
‘Η, σε απλά ελληνικά:
Αγαπητέ Οικονομολόγε, ο πεντάχρονος γιός μου ήρθε απ’το σχολείο και με ρώτησε: «Μανούλα, τι είναι χρηματοπιστωτική κρίση;» Πώς μπορώ να του δώσω να καταλάβει;
Αγαπητή κα. LG,
Μια φορά και έναν καιρό, ένα αθώο κοριτσόπουλο που το λέγαν Καταναλωμπούτα δεν είχε αρκετά χρήματα για ν’αγοράσει όλα τα όμορφα πράγματα που ήθελε. Έτσι λοιπόν πήγε στην Νεραϊδονονά της, που πήρε τηλέφωνο έναν κύριο ονόματι Rumpelstiltskin (ΣτΜ: νάνος που έγνεθε χρυσάφι από άχυρο, στα παραμύθια των αδελφών Γκριμ). Αυτός ζούσε στη Wall Street και ισχυρίζονταν ότι ήξερε να γνέθει χρυσάφι από άχυρο. Ο Rumpelstiltskin έστειλε στη Νεραϊδονονά την συνταγή για το μαγικό ξόρκι… Το ξόρκι ήταν γραμμένο με μικρά μικρά γράμματα – και η Νεραϊδονονά δεν το διάβασε, ελπίζοντας ότι η Επιτροπή Ανταλλαγών Μάγων το είχε ελέγξει (ΣτΜ: υπαινίσσεται την Securities Exchange Commission, το αντίστοιχο της Ελληνικής Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς).
Η Νεραϊδονονά αγόρασε αχυροπαράγωγα (derivatives) σε εξευτελιστικές τιμές, και μετά δάνεισε την Καταναλωμπούτα 125% των χρημάτων που είχε ανάγκη. Η Καταναλωμπούτα αγόρασε ένα φουστάνι ένα παλάτι και μια Μερσεντές – και ξόδεψε τα υπόλοιπα σε σαμπάνιες.
Η πρώτη δόση ήταν τα μεσάνυχτα, και η Καταναλωμπούτα δεν την πλήρωσε εγκαίρως. (αποτέλεσμα καλοπέρασης, αν και κάποιοι κατηγόρησαν τον Μέγα Αυλάρχη, έναν κύριο ονόματι Πρέστον). Ως αποτέλεσμα, η χρηματοπιστωτική αξιολόγηση της Καταναλωμπούτας μεταμορφώθηκε σε κολοκύθα και τα μάγια λύθηκαν: τα θησαυροφυλάκια της Νεραϊδονονάς και του Rumpelstiltskin ήταν γεμάτα άχυρο – όχι χρυσάφι.
Όλα φαίνονταν χωρίς ελπίδα, μέχρις ότου ο Άγιος Βασίλης και οι μικροί βοηθοί του, με τα παραμυθένια ονόματα Darling και Bernanke (ΣτΜ: ο Βρετανός Αλογογκούφης και ο Αμερικανός Τρισέ ένα πράμα), άρχισαν μα μοιράζουν δώρα.
Το Γενάρη, ήρθε το εκκαθαριστικό της πιστωτικής της Καταναλωμπούτας και αυτή κατάλαβε ότι ο Άγιος Βασίλης πλήρωσε για τα δώρα λαμβάνοντας δάνειο στ’ όνομά της…
ΚΑΙ ΖΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ. ΤΕΛΟΣ (;)
Το σχόλιό μου: όλα καλά, αγαπητοί κύριοι του FT.
Καμία αντίρρηση.
Αλλά εγώ ξέρω ότι η ΝΟΝΑ (πόσο μάλλον αν είναι Νεραϊδονονά) επιτελεί έργο πνευματικής καθοδήγησης του βαφτιστηριού της…
Για πέστε μας, γιατί λοιπόν η ΝΟΝΑ πήγε με τα νερά της Καταναλωμπούτας, αντί να της πει: «άκου εδώ τσουλάκι, τουαλέτες, γοβάκια, αμάξια, πρίγκηπες και πράσινα άλογα ΔΕΝ έχει. Άμα θες μεγαλεία, πρέπει να ιδρώσεις για να τα κατακτήσεις, όπως ο Παπουτσωμένος Γάτος!»
Αλλά ξέχασα, αυτά μόνο στα παραμύθια γίνονται…
Εξαιρετικά ή κατ' εξαίρεσιν 