(*αντί πασχαλιάτικου ποστ)
Ο undantag πρόσφατα παρακολούθησε, εξόδοις του εργοδότου του (σευχαριστώ, ω εταιρεία!) ένα σεμινάριο με θέμα το εταιρικό δίκαιο στης κρίσεως τον καιρό.
Τα καναπεδάκια στα διαλείμματα ήταν εξαίσια. Το σεμινάριο, αντιθέτως.
Όπως κάθε σεμινάριο εταιρικού δικαίου που σέβεται τον εαυτό του, αφιέρωσε ένα πάνελ στην χρηστή εταιρική διακυβέρνηση, και την εταιρική κοινωνική υπευθυνότητα. Πιο λιανά, πως μια εταιρεία κυβερνάται καλύτερα προς χάριν των μετόχων της αλλά και του κοινωνικού συνόλου ολάκερου.
Όπου ανακυκλώθηκαν μεταξύ άλλων τα αμερικανόφερτα τετριμμένα που μας σερβίρει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τα τελευταία χρόνια: «δίκαιη ρύθμιση» της αμοιβής των υψηλών στελεχών της εταιρείας, δικαιώματα μειοψηφίας, όρια στο proxy voting (ψήφος δι’αντιπροσώπου) καο.
Επιστρέφοντας σπίτι, αντί καθαρτικού, έβγαλα απ’το ράφι ένα απ’τα αγαπημένα μου βιβλία εταιρικού δικαίου – που κανείς, στοιχηματίζω, καθηγητής εκτός απ’το συγγραφέα του δεν θα’χει τα κότσια να διδάξει σε δυτικό αμφιθέατρο:
Σε 165 πυκνογραμμένες σελίδες με παραδείγματα βγαλμένα απ’την ιστορία, ο Καναδός νομικός εξηγεί πως το δικαιϊκό μόρφωμα της «εταιρείας», μεταμορφώθηκε, από όργανο άσκησης αποικιοκρατικής πολιτικής σε ρυθμιστή της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής ζωής του ανθρώπου.
Όλοι γνωρίζουμε ότι εταιρείες ψεύδονται αυτοδιαφημιζόμενες, ξεζουμίζουν οφειλέτες, εκμεταλλεύονται την εργασία ανηλίκων παιδιών, καταστρέφουν τη φύση, βυθίζουν τον δεύτερο και τον τρίτο κόσμο στη φτώχια, ντουβαροποιούν τηλεθεατές με τα κατευθυνόμενα δελτία ειδήσεων και τα γλυκανάλατα ρεαλήτη shows που προβάλλουν, δωροδωκούν πολιτικούς με αντάλλαγμα προμήθειες του δημοσίου, ασκούν επιρροή στη νομοθετική εξουσία προκειμένου να πετύχουν διευκολύνσεις , φοροαπαλλαγές, κτλ. (ΥΓ: τα παραπάνω είναι φανταστικά παραδείγματα – οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά νομικά πρόσωπα, κτλ κτλ ολοσδιαόλου φανταστική)
Το παράδοξο είναι, σημειώνει ο συγγραφέας, ότι ΔΕΝ μπορούν να κάνουν αλλοιώς!
Διότι ο εταιρικός σκοπός είναι η επιδίωξη του οικονομικού συμφέροντος της εταιρείας. Αν μια εταιρεία περιορίσει στο ελάχιστο τό αποτύπωμα διοξειδίου του άνθρακά της, αλλά σχεδόν χρεωκοπήσει στην πορεία, οι μέτοχοί της θα πάρουν – και δικαιολογημένα – τα κεφάλια των διευθυνόντων συμβούλων: δεν τους διόρισαν για να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο. Τους διόρισαν για να αυγατίσουν την επένδυσή τους! Φυσικά, αυτό δεν αποκλείει λίγη σοφά υπολογισμένη «φιλανθρωπία» στα πλαίσια μιας πολιτικής corporate branding. Αλλά και αυτό, business as usual είναι!
Άρα, αφορίζει ο συγγραφέας: η εταρική υπευθυνότητα, όταν είναι αυθεντική, είναι παράνομη! (Corporate social responsibility is thus illegal – at least when it is genuine.)
Α, και μια τελευταία διευκρίνιση, για το φόβο των Ιουδαίων. Δεν είναι κατ’ ανάγκην αριστερό, κομμουνιστικό κτλ το να επικρίνει κανείς την άσκηση εταιρικής δραστηριότητας… όπως ορθά σημειώνει ο συγγραφέας, ο πολύς Adam Smith σημειώνει στον «Πλούτο των Εθνών» ότι η διαχείριση των χρημάτων άλλων ανθρώπων (OPM, other people’s money: γιατί αυτό κάνουν ουσιαστικά οι εταιρείες) επιφέρει συγκρούσεις συμφερόντων («negligence and profusion«).
Εξαιρετικά ή κατ' εξαίρεσιν 