Ακόμη και αν όλα τριγύρω μου καταρρέουν αργά και μεθοδικά,
Ακόμη και αν όλοι οι μεγαλοσχήμονες καραγκιόζηδες δεν τα βρίσκουνε,
Ακόμη και αν ένας υπερατλαντικός καραγκιόζης φέρεται να είπε πως μπορεί η γειτονιά μου να γίνει ξανά χαράκωμα και να ξανανοίξουν τα μπούνκερ στο μετρό και τα υπόγεια των εκκλησιών,
Ακόμη και αν στερηθώ το χαλαρωτικό τσάι απ’τις Βρυξέλλες, τη σοκολάτα απ’τη Βιέννη, το άρωμα από πορτοκάλια της Καλαβρίας, τις αντίκες απ’το Νανσύ, και τις τόσες άλλες χαριτωμένες παπαριές που με φόρτωσε η πρόσκαιρη – και σχετική – χλιδή,
Έχω ακόμη το μυαλό και την καρδιά μου στη θέση τους, έχω τα (καλά) βιβλία που’χω διαβάσει αποθηκευμένα στο σκληρό της μνήμης μου, εκεί που ο καθημερινός κυνισμός δεν τἀχει αγγίξει,
Έχω – προπαντός – ένα κορμί μυρωδάτο και ζεστό, που με περιμένει το βράδυ όταν γυρνάω κουρασμένος απ’τη δουλειά,
Και που με αφήνει κουρασμένο με ένα φιλί, το επόμενο πρωἰ.
Γεννηθήκαμε και οι δυό κοντά στους αγρούς,
Ξέρουμε να κόβουμε ξύλα, να σκαλίζουμε πατάτες και να βάζουμε καλάμια για φασόλια,
Καταλαβαίνουμε πότε δένουν κεφάλι τα κρεμμύδια και τα λάχανα.
Ο πόνος στο στομάχι μου με σκότωνε – ακόμη και πριν οι μπράβοι της συνοδείας μας μας αρχίσουν στις γρήγορες, όταν οι πόρτες της δεξίωσης των μεγαλοπαραγόντων του φεστιβάλ έκλεισαν για το κοινό. Εκείνος πάλι, δεν πτοήθηκε – ίσως η γυμναστική προστατεύει το στομάχι απ’τα χτυπήματα με σιδηρογροθιά καλύτερα από το κητώδες λίπος. Ίσως πάλι η αναισθησία, από επάγγελμα, έγινε χόμπυ.
Ήταν όλοι τους εκεί. Ο νέγρος με το χαμόγελο του οραματιστή, που έπαιζε σε κουλτουριάρικα μεταμοντέρνα γουέστερν, ο βαψομαλιάς νταβαντζής με τα εμφυτευμένα πίπουλα (ταινίες σοφτ πορνό – ναπολιτάνικες καντζονέτες), ο μπασμένος που’χε γυρίσει μια σειρά σαν χωροφύλακας στο Σαιν Τροπέ παραδίπλα, η ανοργασμική άφυλη ηθοποιός δίχως ηλικία, που πρωταγωνιστούσε σε κοινωνικές ταινίες του Γούντι Άλλεν (μυστήριο μέγα – το στούντιο με το οποίο είχε υπογράψει, μέχρι πρότινος γύριζε μόνο πορνό). Ά, και εκείνος ο γεράκος, με τα μαγουλάκια τα κόκκινα από το αλκοόλ , που κανείς δε θυμόταν σε τι έπαιζε.
Είκοσι και βάλε, με τους παρατρεχάμενους.
Και προπάντων, ήταν εκεί αυτή. Ο μεγάλος ρόλος της: γκουβερνάντα της Κλάρας και της Χάιντι. Άτεγκτη, μέσα στο μωβ συνολάκι της μακαρίτισσας, καθόταν στην κεφαλή του τραπεζιού. Ξέχασα να αναφέρω πως τα τραπέζια είχαν τοποθετηθεί σε σχήμα πι, στη μέση του οποίου στεκόμασταν εμείς, μπροστά από δύο κοντοπόδαρα σκαμνάκια.
«Καθήστε»
Οι ευμεγέθεις μηροί μου συμπλήρωσαν τη διαφορά ύψους, και κατάφερα να καθίσω άνετα. Εκείνος πάλι, έδειχνε να υποφέρει, καθισμένος ανακούρκουδα. Εμ βέβαια. Κάνουμε σπορ, αλλά χωρίς stretching. Σε όλα του ερασιτέχνης.
«Κατηγορούμενε, απολογήσου. Γιατί χάλασες την πιάτσα; Μόνο οι κριτικοί αποφασίζουν για την αξία μιας ταινίας, το ξέρεις. Το κοινό έχει λόγο μετά τη βράβευση, και μόνο αν έχει πληρώσει εισιτήριο».
Ατάραχος, σηκώθηκε απ’ το σκαμνί. Τώρα τελευταία το παράκανε με τους μπάφους, και κυκλοφορούσαν φήμες ότι η μάνα και
ατζέντισσά του του ριχνε βαρβιτουρικά στα ντολμαδάκια. Ασυγχώρητα πολλά ναρκωτικά, ακόμη και για τον κόσμο του θεάματος.
Είχαμε προβάρει την απολογία δεκάδες φορές στο αεροπλάνο. Μακάρι να θυμόταν τες λέξεις και την προφορά. Σαν υπνωτισμένος, άρχισε την απαγγελία:
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.
Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι, για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.
Μα τι διάολο. Δεν ήξερα τι από τα δύο με εξέπληξε περισσότερο. Απ’τη μια, δεν ήταν το κείμενο που συμφωνήσαμε. Απ’την
άλλη, το απήγγειλε τέλεια, σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος. Αυτός, που πάντα του ήταν πιότερο εικόνα, παρά ήχος.
Ένα παγερό γέλιο απλώθηκε στην αίθουσα – λες και ήμουν σε ντοκυμανταίρ του National Geographic για τις ύαινες. Ο αλκοολικός γέρος μου πέταξε ένα εκλαίρ, που έπιασα στον αέρα και άρχισα να μασουλάω, όταν η γκουβερνάντα άνοιξε τα κουμπιά του μωβ ταγιέρ της και του έδειξε τα μαραμένα στήθη της. Θα φτυνα, αλλά η ευγένεια και ο φόβος με σταμάτησαν. Κι έπειτα, σε εποχές ισχνών αγελάδων δεν είναι να χαραμίζει κανείς φαί.
«Έλα, μη φοβάσαι, τελείωσε. Καταλαβαίνουμε»
Σαν υπνωτισμένος προχώρησε μπροστά, γονάτισε και άρχισε να βυζαίνει.
Μετά από λίγα μόνο δευτερόλεπτα, έπεσε στο πάτωμα σαν σακί με πατάτες.
«Ναι, Αντζέλικα – δε μπορεί να του χει κανείς καμία εμπιστοσύνη πιά. Τώρα που βγήκα στη σύνταξη, θα πάρω τη θέση του, και όσο κρατήσει.»
Ο λατίνος νταβατζής σήκωσε το σακί με πατάτες απ’τις φαβορίτες και τα μουστάκια, φέρνοντας τη γελοία μοσχαροκεφαλή στο επίπεδο των ματιών του. Άφοβα, ο υπερκόσμιος γέρων έκοψε μια τούφα τρίχες απ’το ποντικομαμίστικο μουστάκι και τις έριξε μέσα στο φιαλίδιο, το οποίο στη συνέχεια εκένωσε μέχρι τελευταίας ρανίδος. Το σακί ξανάπεσε με δύναμη στο πάτωμα, με τον ιταλό να σκουπίζει όλο σιχασιά τα χέρια του πάνω στο Brioni κουστούμι του.
Ο σεβάσμιος γέρων έπεσε στα τέσσερα, ασθμαίνοντας. Το δέρμα του κόχλαζε σαν αναβράζον κερί, και, μπροστά στα μάτια μας τα χέρια του άλλαξαν, το ανάστημά του ορθώθηκε και τα μαλλιά του έπεσαν. Το ευγενές του πρόσωπο άλλαξε στη μοσχαροκεφαλή που χα μπροστά μου τα τελευταία δύο χρόνια –μόνο τα μάτια του διατηρούσαν το παλιό, ποιητικό τους βάθος.
«Έτοιμος να επιστρέψω».
Και εγώ; Με είχαν άραγε ξεχάσει;
«Και τί θα κάνουμε με το χοντρό;» Ρώτησε η ανοργασμική άφυλλη ματρώνα, που με είχε πάντα άχτι, άγνωστο γιατί.
«Είναι ακίνδυνος. Θα τον μυήσουμε όμως, για παν ενδεχόμενο.»
Άξαφνα, ο γέρος με τα κόκκινα μάγουλα και ο νταβατζής με έστησαν στα τέσσερα. Και ο εφιάλτης άρχισε. Ο ένας μετά τον άλλο, με πρώτο το μαύρο, με σοδόμισαν σκληρά. Ακόμη και οι γυναίκες, άγνωστο πως.
Τρείς ώρες μετά, με άφησαν, έτοιμο να λιποθυμήσω, στο γρασίδι του εσωτερικού κήπου του ανακτόρου. Η τελευταία εικόνα που αντίκρυσα, ένα νεκρό τζιτζίκι, απ’αυτά που τόσο ευδοκιμούν στην Προβηγκία, να σύρεται από μια αρμαθιά μυρμήγκια.
«Χειμωνιάζει.» Σκέφτηκα. Και μετά τίποτε.
Έκλεισα τα μάτια. Μυστηριωδώς πώς, το στομάχι μου δεν με πονούσε πια.
όταν ένα σύστημα είναι σε ένταση, ρευστό και ευμετάβλητο, η πιθανότητα της αποσταθεροποίησής του λόγω τυχαίων γεγονότων αυξάνεται ραγδαία. Έτσι, … , ένα τυχαίο γεγονός (…, μια μαλακία για να περνάει η ώρα από … σημαίνον πρόσωπο, …) μπορεί να κάνουν τα πάντα στάχτη και Burberry’s.
Τι ήθελα και μίλησα, ο γκαντέμης; Δεν καθόμαν καλά, να δώ χτες (Halloween γαρ) στο ένα κανάλι το Δράκουλα στην τηλεόραση, στο άλλο την κοράκλα του Δράκουλα (και οσονούπω μαιτρέσσα του διαόλου), να ζητάν από τους βουλευτές σου να σε ρίξουν; Και να χειροκροτώ σύμπαν το Μητσοτακαίικο, για πρώτη φορά στην άμωμη ζωή μου;
What the hell were you thinking, if at all?
Όποιος ζητά δημοψήφισμα ή ψήφο εμπιστοσύνης για να λάβει λαϊκή και κοινοβουλευτική νομιμοποίηση, δεν το κάνει κατόπιν εορτής. Η θεία Άγγελα που πριν από κάθε Σύνοδο Κορυφής πηγαίνει στη Μπούντεσταγκ, ντιπ ηλίθια είναι; Βέβαια, σιγά μη πήγαινε και αυτή – αλλά υπάρχουν δικαστές στην Καρλσρούη, όχι σαν τους δικούς σου έχουν εξαντλήσει το κάμα σούτρα σε στάσεις εργασίας (αντισυνταγματικές απεργίες δηλαδή – μη χέσω).
Μη με παρεξηγείς, πολυχρονεμένε μου δημοκράτη, πιστεύω στον Κυρίαρχο Λαό, περισσότερο απόσο ο παππούς, ο πατέρας σου και εσύ μαζί (με την έννοια ότι οποιοσδήποτε θετικός αριθμός είναι μεγαλύτερος από το άθροισμα τριών μηδενικών). Αλλά, πως να το κάνουμε, για να κάνεις ένα δημοψήφισμα:
πρέπει ο λαός σου να έχει την κατάλληλη παιδεία. Όταν δημοψήφισμα έχει να συμβεί από το 74, και όταν όλα τα δημοψηφίσματα των ΕΛλήνων αφορούσαν την (πρόσκαιρη) έξωση των Γλυξβούργων, πως διάολο, μέσα σε δύο μήνες, τον καλείς, για πρώτη φορά, να λαβει το μέλλον του στα χέρια του; Ελιτίζω; Μπορεί. Αλλά το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Αν ο κυρίαρχος λαός αποτελείται από ένα συνονθύλευμα πρώην βολεμένων αγανακτιζμένων που θεωρούν τη μούντζα επαναστατική πράξη, ένα δημοψήφισμα με τρομάζει. Το δε αποτέλεσμά του, ακόμα περισσότερο. Όποιο και νά ναι.
πρέπει να υπάρχει ένα πραγματικό και ουσιαστικό ερώτημα. Όπως πολύ σωστά το έθεσαν στο BBC, «είναι σαν να ρωτάς τις γαλοπούλες αν θέλουν να ψηθούν τα χριστούγεννα«. Ποιό είναι το ερώτημα; Ευρώ ή χρεοκοπία; Συμφωνώ (μπρρ) με τον αντιπρόεδρο, είναι ανεπίτρεπτο να εμφανίζονται γκάλλοπ που προτείνουν απόρριψη του μνημονίου με την Ελλάδα στο ευρώ (και αυτό δείχνει την πχιότητα του εκλογικού σώματος), αλλά ένα δημοψήφισμα δεν μπορεί να είναι εκβιαστικό. Κάτι τέτοιο θα περιέγραφε (ξανά) το Σύνταγμα. (που’σαι: ούτε οι εκλογές μπορούν να είναι εκβιαστικές – οπότε, αν έχεις τη δεδηλωμένη, σκάσε και κυβέρνα, όπως μπορείς).
πρέπει να ενεργείς καλή τη πίστει και όχι να (εμ)παίζεις εν ου παικτοίς. Καλώς η κακώς, σ’αυτή την περιπέτεια (προπέτεια; ) που λέγεται Ευρώπη, είμαστε όλοι μαζί. Πώς θα φαινόταν στην κυβέρνηση και στους Έλληνες αν, μετά την Σύνοδο Κορυφής, η Μέρκελ έκανε δημοψήφισμα για την έγκριση του ποσοστού της Γερμανίας στην έκτη δόση του δανείου της Ελλάδας; Τώρα, μια τέτοια ενέργεια, νομιμοποιήθηκε για το μέλλον. Η «προσφυγή-στη-λαική-κυριαρχία-όταν-μας-βολεύει» είναι ένα παιχνίδι που μπορούν να το παίξουν όλοι – και πολύ καλύτερα.
Η Μεγάλη Σούμα: Vae Victis. Nunc nobis est bibendum. (ουαι τοις ηττημένοις – θα τον πιούμε).
Εξαιρετικά ή κατ' εξαίρεσιν 